Editoriaal MY WAY 15
“Autisme is een andere cultuur”[1] door Céline Aulit
Op het eigenste moment dat er in het Théâtre National in Brussel een prachtige voorstelling werd opgevoerd,
Is there life on Mars?[2], waarin autisme met een buitengewone
finesse wordt aangevat, verschenen er in twee Belgische dagbladen een
dubbele pagina met slogans ten gunste van de belangen van de
opvoedingsmethodes ABA.
“Geen lobbying!” heeft Maxime Prévot geantwoord, de Waalse minister
bevoegd voor Gezondheid en Maatschappelijk Werk. Maar ruimte voor
dialoog. “Ruimte voor het subject!”, dat zouden wij willen horen in dit
hevig debat. Omdat er geen sprake is van autisten die
wij moeten opvoeden, maar wel van autistische subjecten die wij moeten
ontmoeten. Héloïse Meire, de regisseuse van
Is there life on Mars?, heeft deze rode draad gevolgd. Ze grijpt
de particulariteit van elk van haar personages en voert hierdoor de
toeschouwer mee in een onthutsend universum.
Michel Ángel Vásquez herinnert ons eraan: veeleer dan een
opvoedingsmethode die voor iedereen geldig is, “valt er zeker iets tot
hen te zeggen” [3], als we maar de tijd nemen om de condities die een
mogelijke ontmoeting voorafgaan, op te sporen. Dit wordt trouwens
aangetoond door de getuigenissen van bekende autisten: van Temple
Grandin tot Owen Suskind via Jozef Schovanec, allen verenigd in dit
nummer door het werk van onze twee collega’s, Mariana Alba de Luna en
Chiara Mangiarotti. Al deze subjecten “hebben ingestemd”
met de behandeling, zo merkt Cécilia Saviotti op, vertrekkend van een
ontmoeting die een weg naar de uitvinding heeft geopend.
[1] Josef Schovanec in L’autisme pour les nuls, 2015.
[2] Is there Life on Mars? Geregisseerd door Héloïse Meire–Cécile Hupin/Compagnie What’s Up ?!, Théatre National/Bruxelles, Festival de Liège, 2017.
[3] Lacan J., « Conférence à Genève sur le symptôme » [1975], Bloc-notes de la psychanalyse, n° 5, 1985, p. 19.
Vertaling : Els Van Compernolle
